Belevenissen van een vakgek 6; Over blauwe duimpjes en bikini’s
Soms heb je klanten waarmee je meteen een leuke klik hebt. Je helpt iemand uit de brand, achterhaalt de oorzaak van een terugkerend probleem, stelt een rapport en een offerte op en houdt je klant op de hoogte van de vorderingen. In zo’n proces heb je dan een aantal keren telefonisch of per email contact met elkaar.
Nu ben ik nogal nieuwsgierig aangelegd en heb ik de neiging om in zo’n geval even een kijkje te nemen in een privéleven via Facebook. Waar komt iemand vandaan? Hebben we wederzijdse vrienden? Wat doet iemand voor de kost?
Zo scroll je dan een beetje langs interesses en foto’s. Het lijkt zo onschuldig. Maar niets is minder waar.
Leuk, een paar vakantiekiekjes, kindertjes, palmbomen. Verveeld zap ik een beetje door de fotoalbums. Op dat moment krijg ik een telefoontje van een klant. Ik spring op en graai in één van de bakjes boven mijn bureau op zoek naar pen en papier om een adres op te schrijven. Prompt valt er een briefopener uit het bakje. Hij stuitert via mijn toetsenbord, mijn muis en mijn bureau op de grond. Nadat ik de adresgegevens van mijn beller op een papiertje heb gekrabbeld en meneer heb bedankt voor de opdracht, leg ik mijn telefoon aan de kant en plof weer op mijn stoel. Met mijn handen in mijn nek hang ik even achterover. Ik zucht diep en loop in gedachten door de planning heen. Vanmiddag rond drie uur. Moet lukken.
Ik duik weer naar voren. Waar was ik gebleven?
Op mijn scherm zie ik een wit strand. Palmbomen links en een blauwe zee rechts. Een vrouw in bikini starend naar de zee, met aan beide zijden een kind.
Blauw duimpje.
Ik trek wit weg. Mijn hart bonkt in mijn keel. Terwijl ik hardop “oh nee!” roep, gris ik tussen de papieren op mijn bureau naar mijn muis. Ik klik weer op de blauwe duim. Maar ik weet dat dat niets oplost. Het leed is al geschied.
Mijn klant, die met die klik, wie ik zo goed geholpen heb en die mij heeft aanbevolen bij zijn VVE beheermaatschappij, ontvangt straks een berichtje van Facebook. ‘Bram Smit vind je foto leuk’. Bram Smit? Is dat niet die rioloog die van de week bij mij over de vloer was?
En dan verschijnt daar de foto van zijn vrouw, gehuld in bikini, met haar achterste naar de camera gericht. Uiteraard staat mijn duimpje er niet meer bij. Maar hij weet genoeg. Ik heb naar de billen van zijn vrouw zitten staren. En ben ook nog eens zo brutaal geweest om op ‘vind ik leuk’ te klikken. Niet op zijn profielfoto, niet op dat kiekje tijdens een gezellig diner, niet op die leuke quote. Nee uitgerekend op deze foto. Wat moet hij wel niet denken? ‘De smeerlap. Denk je een leuk contact te hebben met een echte ‘vakman’. En dan niet eens het lef hebben om zijn duimpje te laten staan. Wat denkt die vent wel niet?’
Ondertussen in het hoofdkantoor van Smit Riooltechniek:
Help! Wat nu?
“Geachte heer, ik heb per abuis mijn briefopener op mijn muis laten vallen en heb daarmee het achterste van uw echtgenote positief beoordeeld?”
Dat gelooft toch niemand?
“Geachte heer, mijn puberzoon heeft mijn laptop te pakken gehad en is zo vrij geweest om de achterzijde van uw in strandkledij gehulde vrouw ‘leuk te vinden’?”
Kansloos!
Even heb ik getwijfeld hem een foto te sturen van het achterste van mijn vriendin. Mannen onder elkaar. Moet kunnen toch? Uit angst voor de gevolgen die ik me met de laatste optie op mijn nek zou halen, heb ik toch maar besloten te doen of er niets aan de hand is.
Heeft u ook een rioolprobleem? Doe dan niet te amicaal, delete foto’s van uw vrouw, scherm uw profiel af of gebruik een schuilnaam.
Bel vervolgens 0798200284 of mail info@smitriooltechniek.nl