Belevenissen van een vakgek 12; Geniaal plan of misschien toch een beetje een afgang?

Aan het einde van het jaar, met de kerstdrukte achter de rug is daar altijd een moment waarop er een besef komt van wat er in het afgelopen jaar allemaal is gebeurd. Dat begint bij het analyseren van de cijfers. Ik mag me gelukkig prijzen met een geweldige omzet en een mooi rijtje, groene cijfers. Er is weer een auto bijgekomen, we hebben een mooi stel rioolcamera’s gekocht en een beest van een hogedruk aanhanger aan de vloot kunnen toevoegen.

We gingen het jaar in met als doel; groeien. In de eerste vier jaar planden we wat langer vooruit, met een klein team. In 2019 kwam er zoveel werk op ons af, dat we besloten met een grotere groep heel kort te plannen en meteen zoveel mogelijk opdrachten, zo snel mogelijk weg te werken. Dat plan werkte, maar vergde heel wat van mij als ‘jonge’ ondernemer. In een klein team is persoonlijke aandacht, een praatje en een schouderklopje, de gewoonste zaak van de wereld. Maar bij meer dan 12 medewerkers, schieten juist dit soort zaken erbij in. Het wordt hoe dan ook, minder persoonlijk en het doet iets met de bedrijfscultuur.

In plaats van bezig te zijn met sturen, coachen en ondersteunen, was ik hele dagen bezig met het implementeren en inrichten van een nieuw plan-, offerte- en werkbonsysteem. ’s Avonds deed ik thuis wat ik overdag had willen doen. Vaak liep ik gevoelsmatig achter de feiten aan. Er was een continue achterstand. Zomervakantie zat er voor mij niet in. Er moest teveel gebeuren, onze poen zat onder de klanten en in de investeringen, ik moest een grote club mensen aan de gang houden en raakte gevoelsmatig de grip kwijt. In het kader van ‘voorkom een burn-out’ besloot ik afgelopen zomer op zoek te gaan naar een rechterhand.

De herfst brak aan. We hadden drie keer een ‘bedrijfsepidemie’. Hoesten en proesten, een griepgolf en weer een stevige verkoudheid. Op halve kracht bleven we aan de slag en wisselden elkaar af. Het feit dat ik er niet op kon rekenen dat de medewerkers er zijn of niet, gaf veel stress. En zelf in een bus stappen om een klus te doen, zou mijn achterstand helemaal niet te overzien maken.

In november 2019 stelde ik de rekening op.

Ik stak gemiddeld 80 uur per week in het bedrijf. Ik had stress van de hoge bedragen die uitstonden. Er ging best veel mis en omdat ik niet wil dat onze klanten daar last van hebben, losten we klachten op kosten van de zaak op. Dat kostte handenvol zuurverdiend geld wat ik liever in leuke dingen had gestoken. Ik voelde me te weinig zichtbaar op de werkvloer en werd een beetje jaloers op de buitendienstmannen. Ik zou zelf ook zo graag op pad gaan om ingewikkelde rioolproblemen op te lossen. Omdat ik daar gewoon blij van word. Maar mijn functie en de grootte van het bedrijf, lieten het gewoon niet meer toe. En ik was van mening dat je als ondernemer een keus moet maken; of buiten aan de slag als vakman óf binnen als kantoor- en cijfergoeroe. Onzin uiteraard. Ik ben de baas, dus als ik die functies wil combineren…wie houdt me tegen?

Samen met mijn betrokken vrouw keek ik naar klanten, kansen, medewerkers, dromen, doelen en mijn persoonlijke wensen en krachten. Na avonden rekenen, wikken en wegen, kwam er een plan. Masterplan SMIT Riooltechniek BV 2020.

We nemen afscheid van een grote opdrachtgever die niet goed meer bij ons past. Daardoor is er minder werk. Er moeten dus buitendienstmedewerkers uit. Daardoor hebben we binnen teveel mankracht. Logisch gevolg; er moet ook binnen een contract worden beëindigd.

Een kleiner team. Minder zorg. Meer persoonlijke aandacht. Minder administratie. Betere kwaliteit voor bestaande klanten. Minder stress. Meer tijd om te coachen en op te leiden. Zelf af en toe naar buiten om een klus te doen of de mannen te gaan helpen. Stabiel zijn. Even geen grote investeringen in 2020, maar ‘vlees op de botten’ sparen. Hechter worden. En daarna maar eens zien of we nog willen groeien en hoe we dat doen.

Het waren geen leuke weken begin december. Drie medewerkers wegsturen, die me allemaal aan het hart gaan. Het nieuwe plan presenteren. Geruststellen van het team. Vasthouden aan alle stappen die in het plan op datum waren georganiseerd.

Het was een jaar van leermomenten. Blijkbaar is het gewoon te vroeg geweest om in vijf jaar tijd van 1 naar 20+ medewerkers te groeien. Ik persoonlijk bleek er nog niet klaar voor. Het bedrijf bleek er nog niet klaar voor. De medewerkers waren er nog niet aan toe om volledige verantwoordelijkheid te dragen en hun plek te vinden in een groeiende organisatie. We hebben allemaal gewoon meer tijd nodig en moeten meer ervaring opdoen.

Gelukkig hebben we in het afgelopen jaar een flinke verschuiving gezien richting de zakelijke markt. Dat houdt in dat we, naast bij de mensen thuis en in de tuin, nu veel meer te vinden zijn in kantoren, op scholen, in overheidsgebouwen, politiebureaus en noem maar op. Dat betekent voor onze mannen dat ze afwisselend werk op interessante locaties mogen uitvoeren. We hebben een meer rustige cashflow en krijgen bij de meeste zakelijke klanten een vrij te besteden bedrag om een probleem goed te kunnen oplossen. We hebben het vertrouwen en de gunning mee.

Het nieuwe plan- en werkbonsysteem is af. Iedere klant krijgt na afloop van een klus een mail, compleet met digitaal rapport, tekst en uitleg, offertes voor vervolgwerk, advies en onderbouwing. We zijn er ontzettend blij mee. Het ziet er top uit, werkt snel en bespaart handenvol werk. We kunnen er nu de vruchten van gaan plukken.

We hebben zin in 2020, maar ik vind het wel spannend. Ik hoop aan het einde van het jaar terug te kunnen kijken op een positieve opbrengst van de koers die ik nu ga varen. Het wordt weer een jaar vol kansen, persoonlijke groei, aandacht voor de medewerkers, hun functies en hun verantwoordelijkheden binnen ons bedrijf. Aandacht voor onze trouwe opdrachtgevers en hun wensen. Wij gaan ze positief verrassen. Iedere dag opnieuw. En dat doen we met plezier!

Zo. Nu eerst een oliebol. Proost!