Belevenissen van een vakgek 13; Het leven is wat je gebeurd, terwijl je andere plannen maakt.
Plotseling stokdoof.
Wakker worden met een gekke brommende toon in je oor. Vervelend, maar goed. Ik ben de 40 voorbij, slaap te weinig, werk te veel, werk te lang en daarbij kan me overal druk om maken. Volgens mijn vrouw verzin ik voor iedere oplossing weer een nieuw probleem. We hebben allemaal wel een keer een knakje, een steekje, een pijntje of een tril oog. Dat trekt wel weg, zoals altijd, was mijn mening. Ik maak me gewoon te druk.
Gedurende de dag werd het toch wel irritant. Geluiden die binnenkwamen via mijn rechterkant, werd door mijn linkeroor verbouwd tot een overschreeuwende lage fluit. Een oordopje in m’n rechteroor bood uitkomst. De input rechts een beetje temperen, zorgde ervoor dat links niet het idee kreeg te moeten overschreeuwen. Lekker oplossingsgericht. Dit was goed te doen. Even een keer vroeg naar bed. Dat doet vast wonderen.
De volgende ochtend was de brom veranderd in een constante hoge toon of piep die niet meer reageerde op geluid van rechts. Het oor-suis-incident leek aan de beterende hand. Een piep is vervelend, maar beter als de ‘self-leveling’ brom van gisteren. Ik hoorde verder goed en ging er vanuit dat morgen ook de laatste piep was uitgedoofd. En dát was ook zo toen ik wakker werd.
De piep bleek weg. Wel voelde het alsof er een dopje in m’n oor zat, alsof hij een soort van verdoofd was. Ik greep m’n telefoon zocht via online nieuws het eerste filmpje dat ik kon vinden en hield de speaker bij mijn gekke oor. Slechts een beetje gekraak. Heb ik weer, telefoon stuk. Ik deed een check bij mijn rechter oor. Gewoon geluid. Terug naar links; gekraak. Terug naar rechts; normaal geluid. Geschrokken schudde ik mijn vrouw wakker en riep;
“Schat, mijn linker oor is helemaal doof!”
“Echt helemaal doof?”.
“Als een kwartel”, antwoorde ik.
Een uur later zat ik bij de huisarts.
Weer een uur later zat ik bij de KNO-arts in het ziekenhuis. Uitslag gehoortest; slechts wat gekraak gehoord aan de linkerzijde, maar alleen geluid boven 110 decibel. (Dat is vergelijkbaar met schreeuwen) Ik was blij dat ik nog iets hoorde, maar de arts zelf was minder positief. “Meneer Smit; uw linkerkant is stokdoof. U bent een gevalletje Sudden Deafness, waarschijnlijk veroorzaakt door een virus op de gehoorzenuw.” “Als wij het woord ‘zalf’ in uw oor schreeuwen, denkt u ‘pop’ te horen.” “En dat is niet zo best.”
Een half uur later lag ik met een spuugbak op mijn zij, te tollen op een behandel-plank. Ze hadden een injectie koude prednison door mijn trommelvlies gespoten, waardoor mijn evenwichtsorgaan dacht dat ik op de (koude) kermis lag. Na een half uur was het spul ingetrokken en mocht ik, met een reeks vervolgafspraken op zak, weer opgehaald worden.
Er is een kans dat het deels hersteld, maar ook een grote kans dat ik moet leren omgaan met één werkend oor. De komende 3 maanden moet verbetering optreden, want na die 3 maanden is er weinig kans op verbetering. Garantie tot de voordeur.
Met één oor dicht, kan ik jullie vertellen, gaat er een wereld voor je open. Zo blijkt mijn vrouw me wel héél vaak nodig te hebben en roept ze vanuit iedere hoek van het huis. Maar met één doof oor, heb ik geen idee meer waar het geluid vandaan komt. Ik moet dan ook per direct mijn stappendoel verhogen, want ik ren naar boven terwijl ze gewoon vanuit de tuin roept en andersom.
Het gezin heeft inmiddels al heel goed door ‘welk oor het is’ en vanaf welke kant ze het beste zaken kunnen bespreken die mij niet aan gaan. Zodra ik mijn hoofd draai of andersom gaan zitten, kijken ze gewoon TV en doen ze net of er niets aan de hand is.
Mijn linkeroor mag dan doof zijn, maar dat heeft hij zelf helemaal niet door. Hij is heel ijverig bezig om alles wat ie oppikt via Eustachius in het slakkenhuis te gooien en via allerlei andere botjes, vloeistof en onderdelen aan mijn hersenen door te geven, maar de arme keten kan het niet zo goed meer. Wat overblijft is gekraak, gesuis en gepiep. Als een oude stoomtrein die tot stilstand komt met op de achtergrond een opstijgende Airbus A380 van Emirates. Geluidsmatig sta ik ergens op hartje Schiphol- Airport. Met één oor. Want de andere doet het prima. En je kunt natuurlijk gewoon door blijven praten, maar je verstaat jezelf niet met al die herrie. Het is alsof de Jostiband in je linker oor tettert, terwijl je met rechts de planner, je collega’s en klanten van goed doordacht advies moet voorzien. Dit wordt een uitdaging.
Op zoek naar mogelijkheden, gaat mijn telefoon voorlopig richting planning. Overleggen met de mannen doe ik via whatsapp. Gelukkig heb ik geen hekel aan schrijven, want Bill Gates gaat nog schrikken over het uitgaande outlook-verkeer dat vanaf vandaag de lijnen van SMIT Riooltechniek verlaat. Midden in de Corona-crisis, waarin ik persoonlijk vind al aardig creatief bezig te zijn, komt er gewoon een kleine crisis bovenop, die ook weer de nodige aanpassingen vraagt.
Ik hoop iedereen uiteindelijk weer gewoon in stereo te kunnen spreken en beluisteren. Gelukkig heb ik over het algemeen al aan een half woord genoeg. Nu moet ik alleen nog even leren om dat halve woord door één oor te proppen. Tot die tijd kunt u uw opdrachten of vragen bij onze planner kwijt via 0798200284 en voor zaken die mij persoonlijk aan gaan, vraag ik iedereen om voorlopig even te mailen naar: info@smitriooltechniek.nl
Bedankt voor de aandacht en tot horens!
Groeten, Bram