Ze noemde mij Abram. ‘Vader van velen’.  De roepnaam werd gewoon ‘Bram’. Een moeilijke naam, bleek achteraf. Je moet eens weten hoe moeilijk het voor sommige mensen is om ‘Bart’, ‘Bas’ en ‘Bram’ uit elkaar te houden. Uiteindelijk heb ik besloten om gewoon naar alle drie te luisteren. Alleen bij ‘ Bart Smit’ maak ik steevast de grap; “als ik Bart Smit was geweest, had ik allang permanent onder een palmboom gelegen.”

Dat ‘Vader van velen’ heeft wel aardig geklopt. Naast dat ik zelf vier kinderen heb gecreëerd, heb ik er twee kado gekregen. Bij elkaar zes kids. Zo kwam mijn naam alvast goed tot z’n recht. Vader zijn is echt geen makkie. Ik was er zo vol van, dat ik ons gezinsleven voor een deel heb vastgelegd in een boek; Brammetjes Boek; Antidepressiva voor beginners.
Helaas staan antidepressiva ‘voor gevorderden’ en ‘voor professionals’ nog in grove delen op mijn externe harde schijf. Mijn leven nam na het schrijven van mijn eerste boek een vogelvlucht. Niet door een gouden griffel, dranghekken en het uitdelen van handtekeningen, helaas.

…Zegt de man die zich suf ergert aan het feit dat er voor zijn team geen opleiding bestaat, waardoor hij noodgedwongen zelf voor de klas staat en zijn zelf ontwikkelde opleiding door de strot van beginnende riologen duwt. Ik heb de b*llshit dan wel weggelaten hoor. Iets waar kleine Bram vroeger op school waarschijnlijk ook genoegen mee had genomen.

Samen met twee vrienden, besloten we een hele zomer lang school en werk de rug toe te keren. Nou ja, niet helemaal, want we hadden alle drie een uitzendbaantje om bier, kip en shag te kunnen bekostigen. Maar buiten dat werk om waren we fulltime hoofdsponsor van Heineken, Javaanse jongens en Diamant frituurvet. Op de lange termijn bleek dat natuurlijk niet te werken. Ik woonde op kamers en na een paar zomermaanden wilde de verhuurder nu toch echt de huur een keertje vangen. Pubers leren door keihard ‘op hun bek’ te gaan. En door dakloos te worden, ging ik best een soort van op m’n bek.

De ouders van een vriend raapten mij op en schopten me aan het werk. Eerst bij een wijkcentrum en toen ik schuldenvrij was, kreeg ik via een buurman werk bij RRS Riool Reinigings Service. Kleine Bram Smit moest daar 2 jaar lang, scheppen, mijn mond houden en doen wat ze van me vroegen. Zo leerde ik het vak, haalde mijn rijbewijs en kon aan de slag. Vervolgens kreeg ik een baan aangeboden bij Zegwaard Rioolbeheer en kwam na een operatie tijdelijk op kantoor terecht. Daar leerde ik een fatsoenlijke brief schrijven. Tussendoor maakte ik een uitstapje naar een witte-boorden-crimineel met een audiovisueel bedrijf, die mij dwong om reparatiekosten voor apparaten zó hoog op te drijven, dat de klant liever een nieuw apparaat kocht. Met rioolskills, schrijftalent en levenslessen over mannen in pakken op zak, maakte ik nog een keer een terugkeer in het rioolwerk, wederom bij Zegwaard Rioolbeheer. De toenmalige directeur had me gevraagd om terug te komen. later bleek de man de grootste narcist die ik ooit heb meegemaakt. Hij deed een flinke duit in mijn zakje vol levenservaring. Een uitstap in de wegenbouw was het gevolg. Maar het riool lonkte. Bram had geen bloed, maar rioolwater in zijn aderen.

Toen was daar Ravenhorst de Rioolontstopper uit Boskoop. Ik sloot als 2e man aan bij dit jonge bedrijf. Ik kreeg alle ruimte om mijn rugzak aan ervaring en levenslessen te benutten. In zeven jaar tijd groeide ik uit van 2e man naar grote Bram Smit. Bedrijfsleider van een rioolbedrijf met 24 medewerkers. De vrijheid die ik had bleek niet helemaal helder. Ik had een all-in salaris, maar moest opeens dat uurtje naar de huisarts gaan opschrijven. Er werden vervelende mensen voor veel te veel geld aangetrokken en op plekken gezet waarvandaan ze mij controleerden. Zonder enige aanleiding werd al die tijd dat ik mijn ziel en zaligheid in de zaak gestopt had, beloont met wantrouwen. En dit ging zo ver, dat mij zelfs verweten werd dat ik de baas had laten achtervolgen. Het leven nam een bizarre wending en een een lang verhaal kort: De zaak viel om, werd opgeraapt door Zegwaard en ik kwam zonder werk thuis te zitten. Geen rooie cent, geen werk, maar wel inmiddels een grote zak vol levenservaring en wijsheid. En een evengrote zak vol ‘hoe het niet moet’.

Zonder centen, maar met 2 maanden tijd en een kleine oprotpremie op zak, ben ik het avontuur aangegaan. Ik noemde het:

“Adventures in a world full of shit”

SMIT Riooltechniek bestaat nu iets meer als drie jaar en het team bedroeg op de top van 2018, vijftien mensen. Ondernemen is twee stappen vooruit en één stap terug. We werken nu aan kwaliteit, opleiding en vakmanschap. We willen het gaafste bedrijf zijn om voor te werken en om voor je te laten werken. Een Google achtige toestand, met een plek voor jonge knullen om buiten werktijd te sleutelen, te gamen. Een plek voor de oudere garde om een potje te poolen, darten, kaarten of even wat te drinken. Een plek waar je hulp kan krijgen bij je persoonlijke ontwikkeling. Een plek waar de wereld over praat. Die Bram van SMIT Riooltechniek. Die heeft een mooi verhaal.
En dat heeft ie.