Belevenissen van een vakgek 10; Zijn wij een succesverhaal?

Vandaag vier jaar geleden;

Achter ons kleine scheefgezakte huisje aan de Zijde in Boskoop, stond mijn eerste busje te glimmen. De schuif- en achterdeuren stonden open. Glimmende nieuwe machines die ik met mijn starterslening had aangeschaft, stonden op straat te wachten op een plekje in de schappen. Ik draaide de laatste schroeven in het hout van mijn zelfgebouwde inrichting. En toen ging de telefoon; “Dag meneer Smit, ik las op Facebook dat u ook in het weekend werkt? Ik zit namelijk met een verstopt riool. Kunt u ons komen helpen?”

Een paar minuten later was ik onderweg naar mijn eerste eigen klus in Waddinxveen. Ik weet nog precies hoe het voelde. De droom die ik in mijn ondernemeningsplan omschreef om de Rabobank over te halen een lening te verstrekken. Die moest nu werkelijkheid worden. Het voelde net als het moment dat je je kind een zetje geeft en loslaat als hij voor het eerst zonder zijwielen fietst. “Daar gaan we dan!” was wat ik hardop zei, terwijl ik mijn busje voor het eerst naar een echte klant toe stuurde.

Ik werd er vanmorgenvroeg via Whatsapp door mijn vrouw aan herrinnerd. Een greep uit mijn uitgebreide ondernemingsplan:

“Binnen vijf jaar wil ik een sterke, stabiele onderneming van ongeveer 12 vakmensen neerzetten, bij wie het ‘wij’ gevoel overheerst. Waar iedereen wil ontwikkelen en de beste wil zijn op zijn vakgebied. Waar ruimte is voor de werknemer die pas een huis heeft gekocht en veel tijd nodig heeft om te klussen, maar ook voor die pas gescheiden werknemer die extra uren hard nodig heeft. Waar de medewerkers hart voor de zaak hebben. Omdat de zaak dat ook voor hen heeft.”

Daarna stuurde mijn vrouw nog een zinnetje van twee jaar geleden, dat in haar tijdlijn als herinnering naar voren popte;

“De komende jaren zullen er veel zaken veranderen. Mijn dagelijkse bezigheden veranderen langzaam in ondersteunen, organiseren, sturen en beslissen. De mensen om mij heen vervullen de taken van de buitendienst, met net zoveel plezier als ik dat deed. Op kantoor wordt de administratie vakkundig verwerkt. Beter dan toen ik het nog alleen deed in ‘t klein. We zijn ervan overtuigd dat we kunnen bereiken wat we willen. Gewoon…door mijn droom te onthouden.”

Even terug naar nu:

Ik twijfel wel eens of ik het allemaal wel goed doe. Maar als ik het zelf zo zwart op wit zie staan, loop ik eigenlijk zelfs iets voor op schema. Mijn dagen bestaan uit sturen, regelen, ondersteunen, vertalen, beslissen, bedenken van nieuwe systemen, begeleiden, bewustmaken van onze doelen, begeleiden van grote projecten. Er zijn werknemers die een periode halve dagen hebben gewerkt omdat ze aan het verhuizen of verbouwen waren. Er ontstaan jonge gezinnetjes, waardoor tijdelijk de aandacht wat minder op werken ligt. Er zijn momenten dat één van de medewerkers er even helemaal doorheen zit. Dan bieden we ondersteuning, ruimte en rust. Soms passen we het dienstrooster aan, om ervoor te zorgen dat iemand extra uren kan werken of vaker stand-by vergoeding krijgt. Er staat wekelijks een grote mand fruit op tafel. En hij gaat iedereen week helemaal leeg! We zijn met gemiddeld 12 vakmensen. En ja… er is een enorm ‘Wij-gevoel’. Stuk voor stuk zijn we allemaal gegroeid en beter geworden in wat we doen.

De laatste maanden hebben we een enorme toename van zakelijke klanten. En daar zijn we ontzettend blij mee. We komen voor installateurs en vastgoedbedrijven in overheidsgebouwen, scholen, kantoren en winkels. De mannen zijn bijgeschoold in klein loodgieterswerk; vervangen van sanitair en kraantjes, herstellen van kleine mankementen. Het werk, de klanten en plekken waar we komen, worden steeds afwisselender en interessanter. We hebben een hele mooie open vertrouwensband met onze vaste klanten en blijven nieuwe klanten verrassen door vast te houden aan onze methodes.

Eigenlijk hebben we in vier jaar tijd het eerste vijf-jaren-plan al ingehaald. En omdat die focus zo goed heeft geholpen, ga ik de komende tijd aan de slag met het volgende vijf-jaren-plan. Ik ben nu al benieuwd naar de stand van zaken over een jaar of drie.

Misschien krijg ik dan wel weer een appje van mijn vrouw; “Kijk eens Smit, je hebt je doelen weer gehaald!”